Birçok öğrencimizin evde bir ablası, ağabeyi veya küçük kardeşi var. Yaş aralıkları ne olursa olsun, sizler evde zaman zaman çocukların tartışmalarına tanık oluyorsunuzdur. Doğal olarak da, bu durum ne zaman sona erecek, daha ne kadar devam edecek, ne yapmamız gerekiyor gibi sorular aklınızdan geçiyordur. Belki de ilk önce belirtmem gereken şey bu durumun belli bir yaşta sonlanmadığı olmalı. Ancak, çocuklar büyüyüp olgunlaştıkça, kardeşlerini kıskanmak yerine, onların hayatlarındaki manevi anlamını daha iyi anlamış oluyorlar. Dolayısıyla da, beraberinde birbirleriyle daha iyi geçinen, olumlu ilişkiler kuran çocuklar görüyoruz.
Genellikle daha sık olarak karşılaştığımız durum, yaşça büyük olan çocuğun küçük kardeşini kıskanmasıdır. Bunun da elbette mantıklı bir açıklaması var. Düşünün ki, evde sadece siz varken ve neredeyse tüm ev halkı sizin etrafınızda dönerken bir anda durum değişiyor. Herkes eve yeni gelen bebekle ilgileniyor, tüm gün onun hakkında konuşuyor ve onun ihtiyaçlarını karşılıyor. Üstelik bunu yalnızca anne ve babanız değil, tanıdığınız herkes yapıyor!
Çocuklar, kendilerine gösterilen ilgili çoğu zaman sevgi olarak anlamlandırırlar. Dolayısıyla, azalan ilgi, sevgi eksikliği olarak hissedilir. Önemli olan, her iki çocuğa da kendi ihtiyaçları da doğrultusunda ilgi ve sevgi göstermektir. Bunun en güzel yollarından biri çocuklarla baş başa kaliteli zaman geçirmektir. Anne ve babasıyla geçirdiği o yalnız zaman, çocuk için vazgeçilmez bir süredir.
Çocuklar her kavga ettiğinde hakemlik yapmak ve aralarına girip sorunu çözmeyi görev edinmek zorunda değilsiniz. Hatta bunu yapmaktan vazgeçerek, çocukların sosyal becerilerini ve baş etme becerilerini geliştirmeleri için yardımcı olmuş olursunuz. Tartışmalara yalnızca zarar görme ihtimalleri varsa dahil olmaya çalışabilirsiniz. Böylece çocuklarınız da sorunlarını kendi aralarında çözmeye çalışacak ve her seferinde sizden yardım beklemeyeceklerdir. Aralarındaki soruna yardımcı olmanız gerekirse de, bu sorunu onlar için çözmek yerine onlarla beraber çözmeyi deneyebilirsiniz.
Bunların yanı sıra, çocukların yalnız vakit geçirmeye ve kendilerine zaman ayırmaya da ihtiyaçları vardır. Özellikle yaşça büyük olan çocuklara devamlı olarak küçük kardeşini oyalamak, onun ihtiyaçlarını karşılamak gibi görevler verildiğinde, bu durum çocukta öfke yaratır. Evet, elbette kardeşlerin beraber oyun oynamaları güzeldir, ancak her anlarını birlikte geçirme gibi bir zorunlulukları olmamalıdır.
Uzm. Psk. Bahar Gençtürk